Adaptacja dziecka w przedszkolu

Rozpoczęcie przez dziecko kolejnego etapu życia, jakim jest wiek przedszkolny (złoty wiek zabawy, uczenia się, zdobywania doświadczeń i przystosowania się do życia w grupie rówieśniczej), to okres osiągania przez nie dojrzałości społecznej, intelektualnej, zdrowotnej a co za tym idzie, dojrzałości szkolnej.

Zanim jednak, tak się stanie. Zanim będzie wesołym, radosnym i otwartym przedszkolakiem, czeka go najtrudniejszy okres w jego życiu. Okres przyzwyczajenia się do przedszkola. Wychowując się do tej pory w rodzinie był "oczkiem w głowie" dorosłych, spełniających wszelkie jego zachcianki. Teraz to wszystko się zmieni, znajdzie się w obcym miejscu; z obcymi paniami zamiast mamy; wśród wielu dzieci mających takie same potrzeby i przeróżne pomysły.

Aby pomóc dziecku jak najmniej boleśnie przebrnąć pierwsze dni w przedszkolu:

• Przygotuj się psychicznie sama do momentu rozstania ze swoją pociechą.

• Uświadom sobie, że w przedszkolu nikt nie chce zrobić krzywdy Twojemu dziecku. Wszyscy będą się starać, aby czuło się bezpiecznie.

• Przygotuj swoje dziecko:

  • jeżeli było zawsze tylko z Tobą, spróbuj (np. na dwa tygodnie przed rozpoczęciem roku szkolnego) zostawiać je codziennie na 2 godz. pod opieką koleżanki, sąsiadki lub babci, żeby przyzwyczaiło się do Twojej nieobecności;

  • opowiadaj mu o przedszkolu;

  • odwiedź wraz z dzieckiem przedszkole, żeby zobaczyło, jak wygląda sala, szatnia, poznało swoją panią;

  • naucz je niektórych czynności samoobsługowych ( czynności w toalecie, mycia rąk, trzymania łyżki i jedzenia, posługiwania się kubeczkiem do picia, itd.);

  • zwróć uwagę, aby umiało informować o swoich potrzebach (nie tylko fizjologicznych);

• Pierwsze dni w przedszkolu:

  • nie przedłużaj pożegnań - pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je, przypomnij, że je kochasz,że przyjdziesz po obiedzie, przekaż dziecko pracownikowi przedszkola i wyjdź z placówki;

  • staraj się przyprowadzać dziecko systematycznie, aby wdrożyło się w rytm chodzenia do przedszkola;

  • jeżeli będzie płakało przy pożegnaniu, nie zabieraj je z powrotem do domu, bo Twoja pociecha szybko nauczy się, że łzami można wiele osiągnąć;

  • jeżeli nie czujesz się na siłach, by rozstać się z zapłakanym dzieckiem poproś męża, by przez pierwszy okres podjął ten obowiązek. W bardzo wielu przypadkach tatusiowie świetnie radzą sobie emocjonalnie z "konkretnymi" pożegnaniami;

• Żegnaj i witaj dziecko z uśmiechem. To napawa optymizmem i daje poczucie bezpieczeństwa, że wszystko jest "OK.".